Liefjes van me,
Wat is het leven toch wonderlijk. Aan de ene kant is het topsport en aan de andere kant is het meedrijven op de stroom. Wanneer doe je het één en wanneer doe je het ander?!
Vandaag is mijn dochter 19 geworden. 19 jaar geleden waren mijn man en ik in blijde verwachting. Geen idee wat ons te wachten stond. Zoals sommigen van jullie misschien onthouden hebben: ik heb 30 uur weeën gehad en daarna een keizersnede. Maar toen had ik een klein gezond babymeisje. Wat een ervaring. Tot die tijd was ik nooit ergens bang voor. En nu viel er opeens een enorme verantwoordelijkheid in mijn schoot. ‘Nu ben ik kwetsbaar’ dacht ik. Als er iets met mijn kind gebeurt, weet ik niet wat ik zal doen. Ik ben onregelmatige dagboeken gaan bij houden. Zodat zij die kon lezen, mocht er wat met mij gebeuren. We zijn nooit met ruzie uit elkaar gegaan. Ik heb altijd uitgebreid dag gezegd. En ik denk nog steeds iedere dag dat het mijn laatste gelukkige kan zijn.
Ben ik nou een doemstukje aan het schrijven? Het lijkt er wel op, maar zo voelt het niet. Het is namelijk zo met mij verweven om elke dag overal over na te denken. En waar ik de laatste weken over nadenk, is dat ik veel te weinig met jullie communiceer!
Deze brief ga ik vandaag afmaken. Hij staat al vanaf 7 april open op mijn computer en nu is het welletjes. Ik wil namelijk graag contact houden.
Paulette en ik zijn al weer druk bezig met de voorbereidingen van Vuile Huichelaar 3: Vluchten kan niet meer!
Iedereen zal zeggen dat we zo’n leuk vak hebben en dat kan ik volledige beamen, maar er zitten ook nadelen aan. Het laat me namelijk nooit meer los. Wat gaan we zingen, wat vinden jullie leuk, welke grappen kunnen we maken, wat zijn herkenbare onderwerpen, hoe maken we daar een totaal pakketje van wat ook een leuk programma oplevert? Ik kan jullie zeggen dat ik daar best wel mee tob. Want het gekke is, dat iets wat zo makkelijk en zo gezellig en leuk lijkt, een enorme voorbereiding verlangt. Morgen ga ik weer naar Paulette toe en dan bespreken we het leven van de vrouw en dat van ons in het bijzonder en komen we stapje voor stapje in de richting van een verzameling liedjes waarvan we denken dat jullie die uit volle borst gaan meezingen. Daar blijft het namelijk om gaan; dat we met z’n allen zingen. En daarnaast treden we nog steeds op. Het is nog een staartje van zo’n 7 shows. We gaan nog 
naar Rijswijk en Almere en Zoetermeer en dat is iedere keer weer een feest, maar zo tegen het einde van een tournee ga je er toch bij stilstaan dat het nooit meer terug komt. Voorbij is voorbij. Ook Vuile Huichelaar 1 hebben we los moeten laten en dat is gek. Het hele leven is los laten. De kinderen, je jeugd, problemen, je ouders….alles gaat voorbij. En we worstelen door met de zin van het leven. Wat bij mij altijd boven komt drijven is de liefde. De liefde voor je partner, je kinderen, je ouders, je vrienden of je tuin, je huis, je hobby’s en zo kan ik nog wel even door gaan. Laten we de liefde maar hoog in ons vaandel dragen. Dan komen we daar in ons volgende programma wel weer op terug!
Ik hoop tot snel,
Een liefdevolle pakkerd van,
Saskia.