Lieve lieverds,
Is het waar? Heb ik maaaanden niets van me laten horen?!
Ik geloof waarachtig dat de tijd is omgevlogen. Hoe kan dat nou? In deze tijd van rust en regelmaat, van wandelingetjes, boodschappen doen, geen werk mee naar huis nemen, geen verplichtingen en geen overvolle agenda’s…
Ach, dat is niet waar natuurlijk.
Het was weer rennen geblazen. En ik weet nu dat dat nergens anders door komt dan door mezelf. Ik wil het zo. Ik heb een bijzonder hoog energielevel. Ik hou ervan om met het skuum tussen de billen door het leven te jakkeren. Dan is het daarna zo heerlijk om stil te zitten. En toch…heb ik deze zomer wat anders ervaren. Hou je vast.
Ik had een hersentumor. Geen kwaadaardige, maar toch. Er zat een tumor in mijn hypofyse en die moest er uit. Nou ga ik altijd vol vertrouwen een traject in, maar niet zonder eerst mijn gevoel te 
raadplegen. En mijn gevoel sprak dat ik niet bij het ziekenhuis hier in de buurt behandeld wou worden, dus ik heb gezocht naar een alternatief en ben in Nijmegen terecht gekomen. En om maar meteen het einde van het verhaal te onthullen: het is allemaal geweldig gegaan en hulde voor Nijmegen!
Bij mij is het glas altijd halfvol, dat zit nou eenmaal in mijn aard, dus ook in het ziekenhuis heb ik genoten van de verzorging, van het niets hoeven en van het weekje zo maar liggen. Ik had de mazzel dat ik helemaal geen pijn had. Want dan wordt het een ander verhaal natuurlijk. Nee, ik voelde eigenlijk niks, behalve mijn rug van het volledig plat moeten liggen. Maar ik had geen complicaties, dus ook dat plat liggen duurde maar 24 uur. En het leek alsof ze beton in mijn neus hadden gestort (het was een operatie via de neus), dus ik sliep eigenlijk niet. Maar wat was ik opgelucht en dankbaar dat ik in deze tijd leef! 25 jaar geleden was het een heel ander verhaal geweest hoor. En nu ging ik na 5 dagen naar huis en zat ik weer op mijn bankje voor de deur alsof er niets gebeurd was. Maar er was natuurlijk wél wat gebeurd, ook al zag niemand iets aan me, en moest ik rust houden.
RUST!!! Dat woord staat niet in mijn woordenboek. Dus ik heb het ziekenhuis gebeld met de vraag wat ik nou eigenlijk wel en niet mócht. Nou dat was simpel. Ik mocht rustig naar de hoek lopen om een pak melk te halen en dat was het. En dat bijna 6 weken lang. Dat was gek.
Maar ook heeeeeerlijk! Ik heb alle suffe tv programma’s gekeken die er bestaan en ik heb gelezen en in bed gelegen. En soms vergat ik dat en deed ik toch teveel en werd ik gestraft met een fikse migraine. En na 6 weken stond ik weer op de planken met Vuile Huichelaar. Samen met Paulette, die net een kuur achter d’r kiezen had voor longontsteking. Dus wij waren lichamelijk van rubber met een conditie van een visstick, maar daar heeft niemand wat van gemerkt. Sterker nog, jullie hebben ons erdoorheen gezongen! Wat kregen we een energie! Die was de volgende dag weer weg, maar toen waren er nieuwe vrouwen, met nieuwe energie. En nu zijn we weer een maand verder en loopt alles weer als een trein. We zijn zelfs al voorzichtig begonnen met het ontwikkelen van Vuile Huichelaar 4, maar dat horen jullie later wel.
Eerst nog even genieten van de komende voorstellingen en onze gezondheid. En ik heb er wel wat van geleerd. Rust nemen is ook hartstikke leuk!
Een dikke pakkerd.
Saskia