Lieve zomergasten,
Wat fijn dat de zomer voor de deur staat. Alles is makkelijker te verteren met een beetje zon op de bol of door de ruiten. Alle ramen zijn gelapt (dat is een nadeel van een voordeel: je ziet álles als de zon schijnt) en het hoofd is behoorlijk op orde. Dat kan zo weer omslaan weet ik uit ervaring, maar Paulette en ik hebben nu toch een belangrijke sprong voorwaarts gemaakt in het proces van Vuile Huichelaar 4; We zullen doorgaan!
Wat dat betreft is deze nieuwsbrief eindelijk een keer een echte NIEUWSbrief. Wat gaat er namelijk gebeuren:
Onze fantastische muzikanten komen ons volgend jaar niet vergezellen. Niet dat ze dat niet willen…nee, ze willen juist hartstikke graag. En niet dat wíj ze niet willen…nee wij willen ze eigenlijk helemaal niet kwijt. Maar het venijn zit ‘m in het woordje ‘eigenlijk’.
Hoe zit dat?
Vuile Huichelaar is een programma gebleken waar we steeds weer vanuit onszelf nieuwe liedjes kunnen zingen en zaken aan de orde kunnen stellen. Dat hebben we nu al 3 keer (6 jaar) gedaan.
Daarvan hebben we de laatste 4 jaar met Nicolaas en Astrid gewerkt. Met ontzettend veel plezier, lol, warmte en creativiteit. Maar we zijn maar een klein clubje en Paulette en ik wilden heel graag met nieuwe verrassingen komen in de volgende show. Wij kunnen onszelf niet weggummen en het meezingen ook niet en het theater ook niet, dus zat er maar één ding op: andere instrumentalisten erbij vragen. Helaas is de productie-kas dermate beperkt dat we ons geen grote band kunnen veroorloven, dus vandaar de gekozen weg…2 nieuwe muzikanten die andere instrumenten spelen, andere mensen zijn, andere invalshoeken hebben, ons op andere gedachten brengen. Het comfortabele van de Huichelaar-familie Akse/Duin/Willemse/Van Zutphen wordt ingeruild voor een onbekend pakket. Met pijn in ons hart, maar vervuld van spanning en sensatie gaan we met nieuwe mensen aan de slag. Hoe dat verder verloopt, laat ik jullie in een volgende brief weten.
Nu ga ik even de tuin sproeien, want dat is gelukkig nodig!
En ik hoop dat jullie ook tijd hebben om gewoon even het hoofd uit te zetten en wat voor jezelf te doen. Want dat schiet er best vaak bij in. Neem van mij aan, als vrouwen denken: ik moet er even een schepje bovenop gooien, dat ze dan eigenlijk een stapje terug zouden moeten doen. Dus vooruit met de geit…in z’n achteruit!
Kus,
Saskia.