Hoi hoi hoi lezeressen!
Nou het is zo ver; we zijn op tournee met Vuile Huichelaar 4! Er wordt alweer wat afgezongen her en der in theaters door heel Nederland. Het is fantastisch om met nieuwe muzikanten te werken, het is spannend om nieuw repertoire te zingen en het is ronduit angstaanjagend om grappen en grollen uit te 
proberen! Want dat zingen zit wel snor, de liedjes hebben zich in de loop der jaren met andere artiesten wel bewezen, maar die sketches…oei dat is andere koek. Gelukkig ben ik snel gebekt, dus ik kan snel schakelen als het anders valt dan ik in mijn hoofd had, maar het blijft een hele onderneming.
En dan heb ik het nog niet gehad over haastverkledingen, computerstress, wie waar moet staan en is het decor wel leuk. Om te beginnen is het decor fantastisch. Dus dat kunnen we afvinken als geslaagd. Computerstress is werkelijk verschrikkelijk, want het is, al zou je dat misschien niet zeggen, de basis
van onze show. Alle orkestbanden, teksten, filmpjes en achtergronden moeten allemaal worden opgeslagen op een manier dat er ook vlot mee te werken valt en er geen stiltes vallen als wij ze daar niet gepland hadden. Dit is nog werk in wording.
Dan komen we nu bij het onderdeel haastverkleding en wie waar moet staan. Tsja, dat verkleden gaat goed. Het is even stressen met haar en elastiekjes en hoge hakken met ritsjes en lippenstift etc, maar
het lukt. We zijn tot nu toe nog niet half bloot ofveel te laat op het toneel beland.
Maar wie staat wáár?!
Muzikanten met veel instrumenten die her en der wel of niet op hun plek moeten/willen blijven en wij,
Paulette en ik, die naast alle sketches ook bescheiden choreografieën hebben ingestudeerd die,
hoe simpel ze ook zijn, toch regelmatig mis gaan. En dan wordt het een chaos. Tel daar het vergeten van teksten en het te laat instarten van filmpjes bij op en er komt een vrolijk edoch lichtelijk chaotisch product uit voort.
Maar wat is ons geluk?
Jullie vergeven ons alles. Jullie zingen uit volle borst en achteraf worden we met liefde en lol omringd. En dat is heerlijk!
Wij zijn circuspaarden. Dus op het moment dat het licht aan gaat, we het publiek horen en de muziek begint, komt er iets in ons los wat niet te verklaren is; wij gaan ‘aan’. En dan zijn we niet te stuiten. We springen als kikkers over het toneel om overal tegelijk te zijn, we dirigeren en verzinnen en improviseren dat het een lieve lust is.
Kortom: het komt wel goed met onze Huichelaar 4.
Wij zijn blij. Tot in het theater!