Lieve vrouwen,
Het 1e seizoen van Vuile Huichelaar 3 is voorbij. De jurkjes zijn gewassen, de blouses en pantalons van de mannetjes gestoomd en ons showtrapje staat in de opslag. Het is altijd fijn om iets af te ronden en met een goed gevoel terug te kijken. Ik weet nog precies toen ik voor het eerst de flyer met de speellijst onder ogen kreeg. Ik kon niet geloven dat ik maar twee keer met mijn ogen hoefde te knipperen en dat dan de laatste voorstelling gespeeld was. Maar ik wist dat het zo zou werken.
Tijd is zo’n raar iets. In de wat ingewikkelder boeken staat dat tijd niet bestaat, maar dat wij dat hebben bedacht. Dat alles alleen ten opzichte van elkaar beweegt en dat wij dat als tijd ervaren.
En ook al begrijp ik daar geen jota van; ik snap ook niet hoe iets lang kan duren en toch voorbij vliegt!
Ik weet nog dat ik in een grijs verleden superverliefd aan het zoenen was. Nou dat deed ik dan een kwartier, maar dan was er wel een paar uur voorbij en werden mijn ouders gek van ongerustheid, want ik zou veel eerder thuis komen! En als je iets opzoekt op de computer en je moet even wachten tot het verschijnt, dan lijkt dat een eeuwigheid te duren, terwijl de melk makkelijk overkookt omdat je de telefoon opneemt. Toen mijn zoon van 7 maanden in een badje zat en de deurbel ging, wist ik dat ik de deur niet moest opendoen. Maar ik deed het toch. Ik rende alleen heen en weer, maar toen ik terug kwam lag hij wel onder water heel rustig naar me te kijken. Als ik even was blijven praten, had mijn leven er nu heel anders uitgezien. Wat heb ik hard gehuild van schrik met dat natte hoestende mannetje tegen me aan. Ik krijg nog hartkloppingen als ik het nu zo opschrijf!
En nu gaan we de vakantietijd in. Ook al heb je geen kinderen en laat het weer nog te wensen over; we voelen aan alles dat de vakantie er aan komt. Als je wat geboekt hebt, kruipen de dagen voorbij tot je tijd tekort komt om in te pakken. En op de eerste dag van de vakantie strekt de tijd zich uit als een lange sliert. Maar voor je het zit je weer op je eigen vertrouwde wc! Nou ja, ik begin te zeuren. Ik hou al op. De zomermaanden zonder Vuile Huichelaar zullen lang duren, maar voor ik het weet, zie ik jullie weer terug in het theater. En daar kan ik me ernstig op verheugen!
Een hele fijne zomer gewenst.
Kus,
Saskia.