Lieve schatten,
Het is weer zo ver. We staan vanaf 13 januari met onze nieuwe show in het theater. Het decor is superleuk, de liedjes zijn om lekker los te gaan en we praten over van alles en nog wat. Het is super spannend om te kijken of alles wordt ontvangen zoals we het bedoeld hebben…
Vrijdag is onze allereerste try-out in Diemen. Gelukkig strak uitverkocht, dus dat geeft de burger moed.
Maar de onzekerheid laat het nooit afweten. We weten inmiddels dat we soms dingen bedenken of liedjes zingen, die wij helemaal het einde vinden en die dan toch dood neervallen vlak voor de eerste rij. Ik kan jullie zeggen dat dat er vet inhakt en dat je dan nooit meer onbevangen zeker durft te zijn van iets waar je zelf tranen met tuiten om lacht.
Dus elke keer is een bevalling. En mijn wijze echtgenoot zegt terecht: bevallen doet pijn. Dat is zo. Elke keer een ei leggen; het lijkt zo eenvoudig maar soms is het echt persen hoor!
De afgelopen twee jaar hebben we zo’n 80 shows gespeeld van Vuile Huichelaar 4 en rond de 45 van Ik zit hier heel alleen Kerstfeest te vieren. En tussen de bedrijven door werkten we aan De vijfde van Vuile Huichelaar: nu al een klassieker!
Er is zo veel gebeurd de afgelopen tijd. Qua werk het hierboven genoemde en persoonlijk…mijn twee kinderen zijn de deur uit. Allebei ja. Ben ik niet intens zielig?!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie best genoot van alle vrijheid. Ik kon zo laat thuis komen als ik wilde en de koelkast bleef vol tot ik ‘m leeg at. Er lagen geen bergen was meer en alles bleef zoals ik het achterliet.
Ik heb uiteraard een dikke maand gehuild om het leven dat nou eenmaal zo in elkaar zit en toen een maand omdat ik ze toch wel heel erg miste en daarna werd het rustig. Ik vond mijn draai.
Dacht ik.
Maar niets was minder waar. Na een half jaar kwam ik erachter dat ik het leven lang zo leuk niet meer vond als voorheen. Ik was niet echt meer nodig en ik leefde eigenlijk alleen door mijn eigen ogen en niet meer met die jonge blik van de heerlijke jongen en die schitterende meid. Ik moest me nu op mezelf concentreren en dat viel om de dooie dood niet mee. Ik ben er nog niet uit hoe ik dit ga verwerken. Verwerken betekent meestal gewoon dat je moet wennen aan de nieuwe situatie en verder niks. Doorzetten, plannen maken en niet zeuren. Denk ik. Maar dat kan ik niet alleen.
Gelukkig heb ik jullie nog. Vrouwen in hetzelfde schuitje of die snappen dat vrouwenhersens nou eenmaal verdomd ingewikkelde routes bewandelen.
Ik zal er alles aan doen om jullie een leuke avond te bezorgen en hoe harder jullie zingen, hoe beter ik me zal voelen. Neeeee dit is geen chantage! Dat gaat allemaal vanzelf.
Ik wou alleen maar zeggen dat ik intens zal genieten van de avonden die we samen gaan doorbrengen. Dan voel ik me gedragen en waardevol. En dat is goud waard. Bij voorbaat dank!
Saskia.
PS: Paulette heeft haar twee dochters nog op het honk, dus die kan nog even genieten van de reuring binnen het gezin en daar ben ik best een beetje jaloers op.