56 – Tobben

De afgelopen maand stond in het teken van tobben.

Nou weet iedereen dat tobben over het algemeen totaal geen zin heeft, maar we weten ook dat ons hoofd soms dingen doet waar we niet op zitten te wachten. Dat was bij mij dus het geval. De reden was wonderlijk. Ik had teveel tijd. Dat klinkt gek. Wanneer heb je nou teveel tijd?!

Nou, als je man 4 weken door verre landen zwerft bijvoorbeeld. Dan zijn er nachten en ochtenden die niet gevuld worden met prietpraat en afspraken. Er heerst een grote stilte in huis. Die ik dus moeiteloos opvul met gedachten. Zoooo veel gedachten. En daar zitten er een hoop bij waar ik echt geen lol aan beleef. Er zijn de persoonlijke zaken, zoals zorgen maken over de kinderen. Er zijn de huiselijke zaken die zich opstapelen, zoals bijvoorbeeld de CV ketel die vervangen moet of mijn bed dat vervangen moet of de huiskamer die geverfd moet (kan wachten) of een deur die niet sluit waardoor ik steeds tegen de wasmachine en een berg jassen aankijk (lekker belangrijk) en dan zijn er nog werk gerelateerde zaken. Try-outs die gespeeld moeten worden en dan natuurlijk in hoofdletters: PREMIERE!

Dat laatste is natuurlijk vooral ’s nachts een enorme berg om te beklimmen. Eindeloos lig ik teksten in mijn hoofd te herhalen, kostuumproblemen op te lossen en oorwurmen van liedjes te zingen. Dat zingen is leuk, maar dan met jullie in het theater en echt niet in je hoofd als iedereen slaapt en het stikdonker is.

Ik denk dat dat donkere een letterlijk effect heeft. Dat het ook donker wordt in je hoofd. En ik weet niet of het met de leeftijd te maken heeft, maar ik lig veel wakker. En los van de wakkere momenten overdag waarin je je nog kan verliezen in bezigheden, is het middenin de nacht moeilijk om positief te blijven.

Beren zie ik op de weg. Eindeloos veel beren. Maar de tijd stopt niet en uiteindelijk is daar die avond der avonden: première in de Kleine Komedie in Amsterdam van Vuile Huichelaar de zesde: Morgen begint nu!

De Kleine Komedie is een vertrouwd theater voor ons. Paulette en ik spelen daar met vaste regelmaat al sinds 1989 onze shows. Dat scheelt. Dat je elk hoekje kent. We maken de show dan ook altijd op het formaat van dát toneel. Dat is voor ons een mooi gemiddelde. Soms staan we in grotere theaters en soms in (veel) kleinere. En op deze manier werkt het alle kanten op.

Om 20.00 uur stromen de zaal en de balkons vol en wij ontvangen iedereen met open armen. Het is zo hartverwarmend dat iedereen er ís voor ons. Dat ervaren we niet alleen op zo’n avond vol genodigden, dus vrienden en bekenden. Nee, Paulette en ik ervaren dat juist ook bij alle andere optredens in het land. Enthousiasme, liefde, lol, steun; het is er allemaal. En dan gaan we los. We praten, zingen en lachen met z’n allen. Dat is feest. Slotapplaus. Première voorbij. En dan pas begint het echte werk. Het allerleukste werk. Optreden in het hele land. Daar hebben we zelfs een première en getob voor over!

2 Replies to “56 – Tobben”

  1. Lieve Saskia en Paulette,
    Gisteravond in Hoofddorp weer een gewéldige avond gehad. Dat tobben van jou is écht nergens voor nodig geweest, het was weer briljant. Jaloers op de zeegroene jurken, daarin zijn jullie pláátjes!!! Heel veel dank en succes met de kerstshows!

  2. Geweldige show, lachen van begin tot eind, veel te snel voorbij. Kan ik me inschrijven voor een nieuwsbrief of zijn jullie alleen te volgen via Facebook?

    Ga zo door meiden

Comments are closed.